Rit van Masai Mara tot Kisumu aan het Victoriameer

Maandag 18 oktober 2010

Vroeg vertrokken vanuit de Masai Mara richting Kisumu.
Enfin,....richting...gezien er nergens wegwijzers staan is het eerder kompasrijden.
We verlaten de Rift Valley en hobbelen de heuvels in. Aan de oversteek van de rivier zijn vrouwen kleren aan het wassen. Een stel kinderen jaagt een kudde geiten over de brug.





We stijgen steeds verder en stoppen een laatste keer om de overweldigende vlakte nog eens goed te bekijken.

Bernard's GSM rinkelt. Het is Tyra.
"Hebben jullie de weg gevonden ?" vraagt de attente krijger.
"Tyra, we zijn hopeloos verloren gereden", grapt Bernard, "we staan hier aan een boom met 2 luipaarden erin. Wat moeten we doen ?"




De weg is lamentabel, rotsen, rood stof, diepe kuilen, gleuven, plassen, koeien, geiten,... Zonder jeep mag je het hier écht wel vergeten. Eerst kunnen we er nog mee lachen.
"In België moet je in Walibi betalen voor zo'n attractie", grap ik. Uren later komt door het vele gebots een lichte hoofdpijn opzetten en ik ben niet de enige.
Maar met een Dafalgan op zak zijn we ferm op ons gemak !

We doorkruisen het gebied van de Kisii, volgens Bernard gekend om hun lekkere bananen. Theeplantages ogen fris groen na de dorre vlakte van de Masai Mara. Kinderen in schooluniform lopen langs de weg. Mensen hangen aan matatu's, de typisch Keniaanse kleine busjes. Steenkoolverkopers slijten hun waar langs de straat. In kleine bouwvallige barakken wordt van alles verhandeld. Enkele vrouwen zitten langs de weg met Singer naaimachines kleren te verstellen.De kleurrijke micro-economie van Kenia is werkelijk iets heel aparts.




Het is het korte regenseizoen. In de namiddag komen donkere wolken opzetten en even later gaan de hemelsluizen helemaal open en krijgen we een serieuze hageldouche !
Eventjes zien we geen steek meer en zelfs voor Bernard is dergelijke hagelbui ongewoon. Even snel als de vlaag kwam opzetten, is ze echter weer verdwenen.



Als we aankomen in het Kiboko Bay Resort is de hoofdpijn verdwenen. De lodges liggen aan het Victoriameer en ik krijg een instant David Hamilton gevoel. Het meer gaat rimpelloos over in een valavondlucht. Dit is het gebied van de Luo vissers, het volk waarvan Obama afstamt. Zijn grootmoeder woont hier nog ergens en sommige reisbureaus maken zelfs excursies naar haar dorp Nyangoma-Kogelo.




Het is onze trouwverjaardag en Bernard is dit niet vergeten. Hij vloog destijds speciaal over om ons trouwfeest mee te maken. 's Avonds trakteert hij met roze Lanson champagne. Mobutu liet die destijds overvliegen vanuit Frankrijk maar nu zijn wij de koning en koningin. Bernard heeft zelfs cadeautjes gekocht en de tafel werd extra voorzien van rozen ! We eten geroosterde nijlbaars in het restaurant aan de oevers van het meer en vallen daarna in een diepe slaap in onze tent met rieten dak waarin duiven nestelen.









Voor meer foto's, klik HIER

Masai Mara dag 2

Zondag 17 oktober 2010.





Men trekke naar Oxfam Wereldwinkel.
Men kope er een CD met savannegeluiden.
Men slepe zijn matras buiten tijdens de meest heldere, zwoele zomernacht in België.
Men gaat ligge en luistere naar de CD.

Ewel, dat is nou precies wat ik deze nacht heb meegemaakt : tsjirpen, ritselen, geklabbeter, vogelgeschreew, klapperen, geroekoekoe,... Subliem.

Om 5u15 zijn we al uit de veren en Frank heeft vlak bij onze tent een piepklein 'hertje' gezien. Het blijkt een dikdik te zijn, de kleinste en schattigste antilope van de savanne.



Na een rijkelijk ontbijt zoeken we Tyra op. Het is stipt 6 uur als we vertrekken. Aan de uitgang van de lodge wordt elke nummerplaat zorgvuldig genoteerd. 's Avonds wordt gecontroleerd of iedereen veilig is opgedaagd.

"Wat gebeurt er als iemand ontbeekt, Tyra ?"
"Dan gaan we ze zoeken tot we ze vinden, meestal zitten ze vast met de jeep".



"Zijn er fresh kills deze nacht ?"
"Zeker weten," zeg Tyra, "we moeten enkel kijken naar de gieren in de lucht, die leiden ons naar de verse kadavers".

De savanne ontwaakt in pasteltinten. Dit is het moment van de dag waar ik het meest van hou. De rode aardekleuren schakeringen en de immense weidsheid van de Masai Mara plegen een aanslag op mijn netvlies. Guinea fowls (parelhoenen) scharrelen in troepjes langs de graskanten, mangooses staan nerveus op uitkijk op hun heuveltje en opnieuw zitten we live in een aflevering van National Geopgraphic.



Tyra heeft gieren opgemerkt en rijdt naar de plek waar vannacht een gnoe werd gedood. De killers zijn al vertrokken, maar zo'n 3O-tal gieren en een maraboe doen zich nog tegoed aan de resten van het kadaver. Eéntje is met zijn hele kop verdwenen onder het vel en een ander is dan weer bezig in het oor. Dit zijn de opruimers van de savanne. De slagorde ervan is gekend : de leeuw doodt, de hyena en jakhals krijgen de leftovers en het karkas is voor de gieren. Zelfs die kennen hun pikorde en het is vechten voor een hapje.






Grant gazelles, Thomson Gazelles, elandantilopes, neushoorns, ooievaars, ossepikkers, struisvogels, ibissen, hagedisjes, wevervogels, plouviers,... noem maar op, ze passeren allemaal de revue. Een uil zit met verse prooi op de grond. Vogels in regenboogkleuren waarvan ik zelfs het bestaan niet kende. Eentje trekt mijn bijzondere aandacht : de schitterende lilac breasted roller bird. Deze ijdeltuit wordt een roller genoemd omdat hij in de lucht rolt om zo zijn magnifieke kleuren te tonen.









"Wow ! Een secretarisvogel op zijn nest", roep ik.
Een familie wrattenzwijnen, met de staart rechtop als antenne, kiest het hazenpad en verdwijnt in het hoge gras.




De aandacht van Tyra wordt getrokken door enkele jeeps die héééél ver stilstaan.
"Ik weet naar wat ze kijken", zegt hij, "daar woont de cheetah met haar 2 weken oude welpen".
Even later zitten ook wij weer op de allereerste rij om mama cheetah en haar kroost te bewonderen. Wat een beauty ! Ze zit op een heuveltje en speurt zeer aandachtig de omgeving af. Tyra vertelt dat de hyena's haar grootste vijand zijn, deze zijn tuk op haar welpjes.




Vervolgens brengt Tyra ons ook nog naar een troep leeuwen die momenteel door National Geographic gevolgd wordt. Ik tel 6 welpen.
"Hoeveel zullen ervan overleven, Tyra ?"
"3 en als een concurrerende leeuw met hun moeders wil paren, geen enkele, want hij doodt dan eerst de vreemde welpen die niet van hem zijn".





's Middags picknicken we bij de Hippo Pool waar nijlpaarden luid proestend boven water komen. We zitten hier echter veilig, door de steile oever kunnen ze ons niet bereiken. Een baviaan wil wel een stukje meepikken van ons eten, maar Tyra waakt. Hij merkt een andere Masaikrijger op wat hem absoluut niet zint.
"Hier helemaal alleen komen", zegt hij, "is erg gevaarlijk. Vorig jaar werd een krijger op deze plaats aangevallen door een buffel, brak zijn kaak en verloor heel wat tanden". Hij spoort de jonge snaak dan ook aan om zo rap mogelijk te verdwijnen.

De rest van onze picknick brengen we later nog naar een Masaifamilie die heel dankbaar is, niets gaat verloren.





Uren genieten we nog van de Grote Trek van de gnoes die volop bezig is.
Meer dan een miljoen wildebeesten trekken elk jaar de Mararivier over vanuit Tanzania om zich tegoed te doen aan het malse gras van de Masai Mara. Rond deze tijd van het jaar steken ze als een stampende, snuivende lange trein de brede, wildstromende rivier terug over naar het Serengetipark. Met de zebra's op kop. Velen ervan vallen dan ten prooi aan krokodillen of worden meegsleurd door de stroom. In de hippopool ontdekten we trouwens enkele kadavers van dieren die het niet overleefden.



Terug in de lodge nemen we afscheid van Tyra. We bedanken hem honderduit en ik geef hem een dikke knuffel. Hij moet weeral hard lachen.
"Blanke vrouw toch, zo nemen wij hier geen afscheid. Let me show you."
En dan legt hij zijn hand op mijn hoofd. Een teken van respect. Erg ontroerend.



Het avondeten in de lodge is weeral een verrassing. We worden meegetroond naar een prachtige locatie.
Openluchtbuffet en soep uit kalabassen !
Eigenlijk wil ik hier nooit meer weg.



Op de blogspot van mijn man vind je een volledige diavoorstelling van onze avonturen in de Masai Mara, KLIK HIER

Tyra de Masaikrijger

Dit is hem, Tyra, de ranke, gespierd, goedlachse Masaikrijger. Een vat vol humor. Hagelwitte tanden. Trots. Erg vriendelijk en easygoing.
Ik werd enorm geboeid door hem, zijn verhaal en de littekens op zijn benen die een stille getuige zijn van het woeste leven op de Masai Mara.

We hebben heel wat afgelachen met deze man en zijn grappige opmerkingen. Ik heb hem echt een spreekwoordelijk struisvogelei uit zijn gat gevraagd over zijn leven en dat van zijn volk. Hieronder vind je dan ook enkele flarden gesprekken.

"Welke rare dingen heb je daar aan je voeten ?"
"Sandalen die ik zelf gemaakt heb van autobanden".

"Wat hangt daar aan je kleren ?"
"Oh, mijn zwaard en een houten knuppel om een leeuw de kop in te slaan. Ik heb ook een lange speer. En een GSM !".

"Tyra, hou oud ben je eigenlijk ?"
"Ik weet het niet"?
"Hoe kan dan nu?"
"Neen, echt, ik weet het niet".
"Maar hoe kom je dan aan een rijbewijs ?"
"Oh, niemand weet hier wanneer hij geboren is, ze schrijven altijd 1 januari van een jaar dat ze uit hun duim zuigen..."

"Heb je een vrouw ?"
"Ja".
"Maar ik ben op zoek naar een tweede".
(Polygamie is heel gewoon bij de Masai)

"Heb je kinderen ?"
"Oh ja, 3".
"Hoe oud zijn ze ?"
"Geen flauw idee. (Bulderlacht) Ik weet dat de welpen van de cheetah 2 weken zijn maar ik ken de leeftijd van mijn eigen kinderen niet !"

"Waar woon je?"
"In een hut gemaakt van modder en koeienstront. Deze is omringd door takken met scherpe doornen om de roofdieren buiten te houden."
"Woon je dan bij jouw vrouw ?"
"Neen, elke vrouw heeft een aparte hut. (Kijkt schalks )Als ik haar bezoek plant ik mijn speer voor de hut en dan weet iedereen dat ze ons niet mogen storen..."

"Heb je al een leeuw gedood ?"
"Ja, maar nu is het verboden".
"Zou je het nog doen".
(Vastberaden) "Zonder twijfel, als hij mijn dorp aanvalt".

Frank noemt me altijd kip. Dit is Tyra opgevallen.
"Wat wil kip zeggen".
"Chicken".
Alweer gebulderlach. "So he calls you chicken ???"
"Yes".
"Welke troetelnaam mogen wij jou geven, Tyra ?"
"Koe".
"Watte ?"
"Jaja, koe, dat is de grootste eer voor een Masai ?"

"Tyra, heb jij stress ?"
"Stress ? No no no".
"Echt nooit ?"
"Alleen als 1 van mijn koeien ziek is".

"Wat doen jullie met de overledenen, ik zie hier nergens een begraafplaats".
"We slachten een geit en wrijven de overledene in met het vet en bloed. Daarna leggen we de dode in de savanne waar hij opgegeten wordt door de hyenas".
Slik ! "Euh, echt ?"
"Ja, we leven één met de natuur die ons zoveel gegeven heeft. Dit is onze manier om eens iets terug te geven".

"Waarom zijn jullie vrouwen kaal en hebben de mannen lang haar".
"Oh, ja dat is net omgekeerd bij de blanken. Wij, Masai, vinden onszelf erg mooi en het lange haar benadrukt dat nog eens".

"Wat eten jullie ?"
"Geit. Mais. We tappen bloed af van de koeien dat we mengen met melk om te drinken."
"Eten jullie dan geen koeienvlees ?"
"No way ! That's not done ! Onze koeien zijn ons grootste bezit, hoe meer je er hebt, hoe meer aanzien je krijgt. Alleen voor een héél speciale gelegenheid wordt er eentje geslacht".
"En vis ?"
"Nooit. De schubben en hun bewegingen doen ons denken aan slangen."

"Wat is je lievelingsdier op de Masai Mara ?"
"De Cheetah. Die is prachtig en hij eet mijn koeien niet op !"

"Tyra, als ik je meeneem naar de stad, zou je er de weg vinden ?"
"No way, ik ben bang van die grote gebouwen".
"Maar hier op de savanne vind je zelfs 's nachts je weg ?"
"Jazeker, je mag mij overal achterlaten. Jullie zijn de Masai van de stad, ik ben de Masai van de savanne".

Als we leeuwen zien, draai ik het raampje van de auto vlug dicht. Tyra vindt dit uiterst grappig.
"Je moet echt niet bang zijn van een Masai leeuw, ze hebben hier eten genoeg. Het buffet loopt hier echt elke dag voor hun voeten."
"Ik geloof je niet".
"Neen, echt, als je zou uitstappen, loopt hij gewoon weg."
"Echt ?"
"Heel zeker, maar als je hem daarna zou achtervolgen, zal hij dan wel tonen wie hier de baas is !"

"Tyra, zouden wij hier kunnen leven ?"
"Nooit. Je moet hier geboren worden".
"Echt niet ?"
"No way. Er heeft hier ooit een blanke vrouw gewoond die met een Masaikrijger getrouwd was, maar dat is niet goed afgelopen..."
(Dit klopt. Carola was een jonge Zwitserse vrouw die op reis hopeloos verliefd werd op Lemalian, een Masaikrijger. Dit waargebeurde verhaal werd ook verfilmd : De witte Masai).

"Mogen we een foto nemen van jouw vrouw en kinderen ?"
"Néén ! Alleen met mijn beste stier wil ik op de foto !!"