Ik moet toegeven, het was een onnozel zicht toen ik hem voorovergebogen over de WC-pot de laatste sacramenten aan het toedienen was. Daar lag ie in het water - bottom up - klaar om doorgespoeld te worden. Wat een roemloos einde.
Dus vond ik dat ik nog iets moest zeggen. "Dag vis", bijvoorbeeld.
En toen ging hij down the pipeline.
Gisteren lag hij al gekromd in het water van zijn zinken grootmoederbassin, ijle rondjes zwemmend en met ronde lipjes adem happend.
Ja, hij had lipjes. Of was het een zij ?
U kent dat scenario wel. Bent u ook zo laf om geen einde te kunnen maken aan vissenlijden ?
Ik wel. Als u een andere oplossing kent, laat maar weten.
Vanmorgen was de vis dus dood. Zonder genadig einde.
Ik had het de zinken vissenbak met een zestal goudvissen eerder deze week nog bekeken.
Toen had ik gedacht wat een saai bestaan viszijn wel is. Altijd maar zwemmen en zwemmen en zwemmen. Vissen zijn zwematleten, maar saai.
Misschien heeft deze vis mijn gedachte iets te letterlijk genomen en een einde gemaak aan zijn saaie natte leven om voor altijd op vakantie te gaan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten