De weeshuizen in Nairobi - Hope for african child

Onze laatste dag in Kenia zijn we op stap geweest met Ann, de echtgenote van Bernard.
Zij ontfermt zich over een 5-tal weeshuizen in de sloppenwijken van Nairobi. Haar project heet 'Hope for African Child'.

Dit is de duistere kant van Afrika : er zijn enorm veel weeskinderen. Meestal zijn het aidsweesjes of kinderen die uit tienerzwangerschappen werden geboren en ten vondeling werden gelegd. Mijn gedachten gingen direct naar mij eigen drie spruiten. De bezoeken waren zeer emotioneel. De kinderen slapen vaak met 4 in 1 bed en hebben werkelijk niets. Eéntje liep zelfs rond met 2 linker schoenen. Ze waren zo content met ons bezoekje en de cakes en lollies die we meehadden. Er werd gezongen en geknuffeld, gelachen en verteld. Erg confronterend allemaal. Ann probeert hen elk jaar een toffe kerst te bezorgen, ze gaat dan shoppen met het ingezamelde geld en bezorgt hen dan basisprodukten zoals mais, olie om te koken,... Via organisaties probeer ze aan matrassen en dekens te geraken. Echt bewonderenswaardig !

De door haar gesteunde weeshuizen :

Imani Jere Centre
Ramon Rescue Children Centre
Siyabei Children's Home
Shelter Gospel Children Centre
Neemaland Queens and Kings Plalace

Vooral het laatste weeshuis -Neemaland- is me erg bijgebleven.
Grace ontfermt er zich over 64 weesjes. Ze had enkel eten voor 1 dag, daarna moet ze weer de straat op om te bedelen. Grace noemt al de kinderen queens and kings en probeert hen zo goed en kwaad als het kan een thuis te bezorgen.
Wij zijn daarna 3 karren vol basisprodukten gaan kopen waar ze toch weer een 3-tal dagen verder mee kon.
De wereld is zo wreed en onrechtvaardig als je kijkt in de ogen van de weesjes.
Wat zal er van hen worden ??

Wie Ann en haar hartverwarmend project wil steun, kan mij een mailtje sturen naar elsbabbel@hotmail.com want give a man light an he will lead the way.

Kitengela glass

Dinsdag 26 oktober 2010.

Maandag keerden we terug van ons Lamu-avontuur naar Nairobi, waar we de komende dagen ten huize van Bernard gelogeerd zijn. Het werd een shopppingdagje met aankoop van de nodige souvenirs voor het thuisfront.

Vandaag zijn we alweer op pad en bezoeken we Kitengela glass. De Duitse symptahieke glaskunstenares Nani Croze woont hier al meer dan 30 jaar en heeft haar atelier ondertussen uitgebouwd tot een sprookjesachtig kunstenaarsdorp waar ondertussen al een 50-tal glasartiesten magnifieke dingen produceren uit volledig gerecycleerd glas.
Ondanks aanvallen van leeuwen, luipaarden en zelfs een python die haar kudde schapen halveerde, houdt deze kranige tante hier stand in een wondere wereld van mozaïeken, kunst en allerhande artisanaal geblazen glazen voorwerpen, tot kralen toe.
Ik kan alleen maar respect hebben voor deze moeder van 5 kinderen die destijds dagelijks de rivier moesten overzwemmen - schooboeken in een plastiek zak op hun hoofd - om naar school te gaan. Ze heeft een heel arsenaal dieren die haar overal volgen : honden, ganzen, een tamme Egyptische gier. "I'm their mum", grapt ze.








Op de terugweg verorberen we nog de fameuze 'goat leg', een Keniaanse specialiteit.
De op barbeque klaar gemaakte geitenpoot is niet te versmaden en er blijft dan ook geen enkel stukje over...

Lamu, dhow trip

Op Lamu kan je yoga volgen of genieten van een ontspannende massage.
Er wordt barbecue op het strand georganiseerd of je kan er pickniken op een dhow, een typische houten vissersboot.
Wij kiezen voor een dhowtrip in de late namiddag en varen terug met de ondergaande zon. De dhow vaart tussen de mangrovebosjes. In dit paradijs komen ook de zeeschildpadden hun eieren in het warme zand begraven.








Eén van de 2 dhowvissers heeft een rastakop.
"Stress ? Ik heb geen stress", zegt hij, "en ik zou nergens elders ter wereld willen zijn dan hier".





's Avonds smaken de kreeften en krabben zo heerlijk dat ik ook nog alle poten uitzuig, inclusief die van de overgebleven restjes van Frank en Bernard, tot groot jolijt van die twee. De dieren worden hier nog op een authentieke manier gevangen met levende octopussen waar ze van schrikken en zo in de netten van de vissers vluchten.

Lamu dag 2

Zondag 24 oktober 2010.

Ik werd héél vroeg wakker van de dorst. Buiten is het nog donker, maar het ochtendgebed klinkt al vanaf de moskee. Ik installeer me op het buitenterras, de lucht is zwoel en de Indische Oceaan klotst zachtjes op het strand. Vleermuizen vliegen boven mijn hoofd en vangen vette motten. Gekko's lopen over het plafond.
De zon komt op achter een ronde wolk die ze een gouden randje geeft. Het doet me denken aan het ouderwets servies van mijn grootmoeder.

Enkele uren en een ontbijt met exotisch fruit later, varen we naar het stadje Lamu.
Het leven speelt zich hier af rond de haven. De smalle straatjes, waar soms amper een ezel kan passeren, zijn stoffig en druk. Geen jeansbroeken in het straatbeeld van dit moslimeiland, maar mannen met lange jurken en gesluierde vrouwen.




Hier rijdt, behalve een ezelsambulance en de auto van de politiecommissaris, geen enkele auto. Er is ook een ezelhospitaal ! De huizen zijn op een typische Swahili-manier gebouwd met een mix van koraal, water en zand. De deuren zijn magnfiek en onze valies helaas te klein om er eentje mee naar huis te nemen. De mannen hangen in de beschaduwde alkoven voor hun huis, ezels dragen zware vrachten. Met een gids bezoeken we een huis en dromen ervan hier met de hele bende op pensioen te komen.





Een kat kijkt begerig naar de grote vis die de visser aan het kuisen is en wat verderop zitten 7 katten voor de deur van de plaatselijke beenhouwer te wachten op een hapje.



's Middags eten we met zicht op 2 kinderen die hun ezel in zee aan het wassen zijn.
Op het menu staan kokossoep, krabsoep en vissoep. De risotto met zeevruchten is heerlijk.