Mijn vijfenveertigste lente

Zondag ben ik jarig.
Dan wordt ik zo oud als een ouderwets singeltje.
De lente hangt in de lucht, botten barsten, sneeuwklokjes en krokussen zijn vrolijke boodschappers, de lucht is bezwangerd met vrolijk vogelgekwetter.
De buurvrouw is bevallen van Marie, een bevriend koppel verwelkomt de kleine Matthijs.
En toch wordt het een weekend in mineur.
Deze week kregen we het bericht van het overlijden van het zoontje van een bevriend koppel. Een tweede zonnekind dat ze reeds moeten afgeven.
Oorverdovende stilte.
Onmenselijk verdriet.
Want als het donker wordt
wat kunnen we dan nog zeggen ?



geen berg is te hoog geen zee te diep
om jou terug te halen
er is echter de harde wetenschap dat dit niet kan
onze enige -echt- enige troost
is dat we weten dat je thuis een heel warm nest had
en dat je nu het meest schitterende sterretje bent
van het firmament

Lieve Saskia, Stef en Namie
wat kunnen we zeggen
zoveel en zo weinig

als tranen een trap konden vormen en herinneringen een brug
dan klommen we naar de hemel en haalden Noah terug

sterkte in deze donkere dagen