APPETITES

Elsbabbel heeft geen verslavingen.
Ze noemt ze liever ‘appetites’.
Dat klinkt leuker en die heeft ze wél.
En ze kunnen nogal eens afwisselen.

Zoals olijven bijvoorbeeld. Als het zover is, kan ze wel een hele bokaal op. Hm, lekker.
Of dan krijgt ze een ‘zwanworstvlaag’. De bui passeert zo’n keer of twee per jaar.
Wat nooit overgaat is de snoep van het merk Joris. Nounou, die koop ik gewoon niet meer want dat is pas écht erover : bruintjes, groentjes en zwarte Belga’s…alles door mekaar !
Ook niet af te leren : de chocolade van Côte D’Or. Maar daar hebben mijn huisgenoten ook last van : de integrale dubbele tablet in 2 dagen verdwenen en niemand die van iets weet !
Ze weten dat, als ik ooit dementeer of niks meer kan, ze een stuk chocolade in mijn mond moeten proppen of een zwarte Belga. Een gelukzalige glimlach zal de beloning zijn.
Om het rijtje te vervolledigen : Tucjes en Stixi zoutstokjes. Njamjam.
Oh ja, en ’t moet ook lekker ruiken. Geurkaarsjes of wierookstokjes…
Maar is dat een geurverslaving ?
Net zo min als een leesverslaving, muziekverslaving, haardverslaving, badverslaving, letterverslaving… Ik kan nog even doorgaan maar het wordt steeds genanter…

Bij mijn weten is dit typisch vrouwelijk, dat eetdinges…
Waarom moeten die uitschuivers zo heftig zijn ?
Waarom kunnen we niet gedoseerd genieten ?
Geen idee, hoor. Of toch wel : hormonen ?
Het leidt enkel tot een overdosis.
En balen.
Van dingen die echt heel leuk of lekker zijn…

Oh ja.
Elsbabbel is ook verslingerd.
Aan haar vrienden.
Maar die zijn gelukkig NIET te vreten !