PIMPELMEZENPARTY

Kleine Elsbabbel ontfermt zich
over de vogeltjes...















Elsbabbel heeft iets met dieren. Ze voelt zich soms op de Ark van Noah.
Vanmiddag stond ze af te wassen toen ze plots pimpelmezen spotte. 11 Stuks ! Zoveel had ze er nog nooit samen gezien. Ze riep de kids en ze deponeerden zich voor het grote venster om de pimpelmezenparty gade te slaan.
Wat een vrolijke boel ! Alsof één of andere kwetterende vrouwenclub zich in onze tuin had gesetteld. Waarover al die bedrijvigheid ging, was overduidelijk : eten (zaden zoeken) en nesten maken (wolletjes plukken van de fluweelboom). Vrouwenzaken dus.

Het schouwspel katapulteerde me meer dan dertig jaar terug in mijn kindertijd.
Thuis hadden we een grote tuin met een stukje bos waar mijn kamer op uitkeek. In de lente werd menig vogelménage door onze honden aangevallen. Vooral de periode dat de jongen voor de eerste keer het nest verlieten en in hun ijdele vliegpogingen vaak op de grond landden, gebeurden kleine drama’s.
Maar Elsbabbel lag steeds op de loer. Telkens de honden het te bont maakten, stormde ze als een kleine Jeanne D’Arc de tuin vogeljongenreddend in, de honden achterna,… De buit was meestal in zeer verhakkelde staat maar bij ook maar het minste teken van leven, ging ze er voor, voluit. Moeders chique schoenen werden uit hun doos gekieperd, vaders watten uit zijn dokterskabinet gepikt en Elsbabbel trok zich dan terug in de warme chauffagekelder.
Ze ontpopte zich daar tot een miniverpleegstertje met de grote wetenschap een geknakt jong vogelleven te kunnen redden. Vervolgens werden regenwormen geplet en beschuiten in melk gesopt. Het hoopje vogel probeerde ze te voederen met spuiten van 1cc die ze uit haar vaders doktersvalies had gejat.
Meestal was het een maat voor niks, overleed de patiënt in de komende uren en keerde hij terug naar de vogelhemel. Elsbabbel was dan altijd triest om zoveel ellende. Het morsdode vogelkijn werd vervolgens met veel traantjes begraven op het vogelkerkhof dat Elsbabbel had aangelegd in een hoekje van de parking die destijds nog in gravé lag. Ze knutselde houten kruisjes en trok madeliefjes om de vele vogelgraven te versieren. Het was hààr plekje. Razend was ze toen op een dag de parking in macadam werd gegoten en het hele kerkhof eronder was verdwenen. Zo harteloos kunnen volwassenen alleen maar zijn in de ogen van een 7-jarige.

Eén keer heeft ze haar moeder tot wanhoop gedreven.
De jaarlijks terugkerende zwaluwen waar ze zo tuk op was en die steevast in de nok boven haar kamer nestelden, hadden in een hevige storm beschutting gezocht in de garage. De moeder van Elsbabbel trok de garagepoort dicht en één zwaluw was met een vleugel tussen de katrollen geraakt. Moord en brand ! Het kot was te klein ! Elsbabbel was in alle staten ! Ze heeft haar moeder zover gekregen dat ze voor haar het nummer van het vogelopvangcentrum in Beernem opzocht. Daar had Elsbabbel al over gehoord en ze belde vervolgens zèlf om het verhaal uit de doeken te doen en met de pertinente vraag of ze ALSTUBLIEFT die zwaluw wilden komen halen en alles moesten doen wat ze maar konden.
2 Uren later werd de zwaluw opgehaald door een lieve meneer die de hele weg tot in Roeselare had afgelegd na dat radeloze telefoontje van dat kleine meisje. Hij wreef eens over mijn 7-jarig bolleke en beloofde mij alles te doen wat hij kon. Maar ik zag ook wel dat hij een oogje knipte naar mijn moeder want zeg nu zelf, een zwaluw zonder vleugel is als een walvis zonder luchtgat….reddeloos verloren.