Dag Herman

Oké, ik pleit schuldig.
't Is hier veel te lang stil geweest. Wegens veel te druk.
Woensdag alleen al had ik 10 overuren. TIEN. 's Morgens om 8 u vertrokken en 's avons om 11u40 u terug thuis gearriveerd. Dagen die tegenwoordig zo gevuld zijn als een sardienenblik. Al goed dat het vandaag regent. Een mooie excuus om de Veluxen en onze auto's, die stilaan verdwijnen onder een dikke laag vuil stof, alweer niet te moeten wassen en het onkruid dat welig tiert in onze voortuin nog meer te laten tieren.

Sorry, nonkel Rik, ik heb de bruine enveloppe waarop je nog zo mooi schreef 'Voor Els' pas nu opengedaan. Je weet dat ik van poëzie hou en deed me 2 dichtbundels van een vriend van jou, Herman Leenders, cadeau. Heel erg bedankt. Ik heb genoten. Van frisse poëzie die lichtvoetig door het leven gaat met fijne pointes. Poëzie die een glimlach tovert op mijn gezicht. I like it !

Mijn grote idool heet trouwens ook Herman. Herman De Coninck.
15 Was ik.
En crazy in love op de teksten van Herman.
Zijn toen verschenen dichtbundels kon ik in Roeselare enkel op bestelling krijgen.
Maar ik was 15 en ongeduldig, dus nam ik de trein richting boekenbeurs Antwerpen. Ik wist dat hij daar die dag zou signeren.

En ja, daar zat hij, Herman De Coninck.
Netjes op de afspraak.
Er stond niemand te wachten en ik ben zeker 4 keer langs de tafel gepasseerd vooraleer ik aan hem persoonlijk de dichtbundels kocht waarvan ik al zo lang droomde.

Herman glimlachte naar mij. Bloedrood werd ik.
"Wil je dat ik er iets inschrijf ?", vroeg hij.
"Dat hoeft niet", zei ik, "ik wil ze vooral hebben" (en koesteren, dacht ik).

Ik heb enkele vrienden die poëzie pretentieus vinden maar ik heb het ze al lang vergeven. Zij kregen tijdens hun humaniorajaren gewoon de verkeerde gedichten in hun strot geduwd.

De poëzie van Herman De Coninck is echter zo fris, alsof je 's morgens met blote voeten over een met ochtendauw bedekt vers afgereden grasperkje loopt.
Ik hou van de onverwachte pirouettes, de plagerijtjes.
Zijn taal is ongekunsteld, speels en vaak verrassend direct.

Herman stierf in 1997 op straat in Lissabon in de armen van Anna Enquist, een Nederlandse schrijfster. Zij probeerde hem nog vergeefs te ranimeren maar de hartaanval was fataal, de levensnoodzakelijke bloedvaten bleven voorgoed verstopt met niet uitgesproken letters, woorden en verzen.

Nu ben ik 44.
En nog steeds verliefd. Op de teksten van Herman.
Hij was 53 toen hij stierf.
Ik ben hem aan het inhalen.

Daarom, beste andere Herman, Herman Leenders, een gedicht van jou op dit blogje en daarna eentje van mij dat er weliswaar echt niet aan kan tippen.

Haar glimach een goudvis
onder een laag ijs.
De deur een blikkerend schild
waarmee zij haar belager verblindt.

Zij wentelt de blik af
die haar borsten begeert.
Zij kiest een harnas,
bestijgt haar hakken

en bevrijdt zich uit de kast.

Herman Leenders, Speelgoed.


tussen jouw wortels
wil ik me nestelen
tot het lente wordt
en de sneeuw
haar zachtheid verliest

door jou
uit de winter getild
zal ik wachten
tot de botten barsten
boordevol leven
bloemen van licht

zoals de eeuwen
in jouw takken wonen
als vreemde vogels
zo wil ik zijn
stil en roerloos slapen
in jouw nesten

als het ochtend wordt
zal ik leven voelen
jouw takken
als warmende armen om me heen

ik ben een mus
en snij vleugels uit honingwas
een weg door de wolken
een antwoord uit kristal
ja, ik wil

els