Masai Mara dag 2

Zondag 17 oktober 2010.





Men trekke naar Oxfam Wereldwinkel.
Men kope er een CD met savannegeluiden.
Men slepe zijn matras buiten tijdens de meest heldere, zwoele zomernacht in België.
Men gaat ligge en luistere naar de CD.

Ewel, dat is nou precies wat ik deze nacht heb meegemaakt : tsjirpen, ritselen, geklabbeter, vogelgeschreew, klapperen, geroekoekoe,... Subliem.

Om 5u15 zijn we al uit de veren en Frank heeft vlak bij onze tent een piepklein 'hertje' gezien. Het blijkt een dikdik te zijn, de kleinste en schattigste antilope van de savanne.



Na een rijkelijk ontbijt zoeken we Tyra op. Het is stipt 6 uur als we vertrekken. Aan de uitgang van de lodge wordt elke nummerplaat zorgvuldig genoteerd. 's Avonds wordt gecontroleerd of iedereen veilig is opgedaagd.

"Wat gebeurt er als iemand ontbeekt, Tyra ?"
"Dan gaan we ze zoeken tot we ze vinden, meestal zitten ze vast met de jeep".



"Zijn er fresh kills deze nacht ?"
"Zeker weten," zeg Tyra, "we moeten enkel kijken naar de gieren in de lucht, die leiden ons naar de verse kadavers".

De savanne ontwaakt in pasteltinten. Dit is het moment van de dag waar ik het meest van hou. De rode aardekleuren schakeringen en de immense weidsheid van de Masai Mara plegen een aanslag op mijn netvlies. Guinea fowls (parelhoenen) scharrelen in troepjes langs de graskanten, mangooses staan nerveus op uitkijk op hun heuveltje en opnieuw zitten we live in een aflevering van National Geopgraphic.



Tyra heeft gieren opgemerkt en rijdt naar de plek waar vannacht een gnoe werd gedood. De killers zijn al vertrokken, maar zo'n 3O-tal gieren en een maraboe doen zich nog tegoed aan de resten van het kadaver. Eéntje is met zijn hele kop verdwenen onder het vel en een ander is dan weer bezig in het oor. Dit zijn de opruimers van de savanne. De slagorde ervan is gekend : de leeuw doodt, de hyena en jakhals krijgen de leftovers en het karkas is voor de gieren. Zelfs die kennen hun pikorde en het is vechten voor een hapje.






Grant gazelles, Thomson Gazelles, elandantilopes, neushoorns, ooievaars, ossepikkers, struisvogels, ibissen, hagedisjes, wevervogels, plouviers,... noem maar op, ze passeren allemaal de revue. Een uil zit met verse prooi op de grond. Vogels in regenboogkleuren waarvan ik zelfs het bestaan niet kende. Eentje trekt mijn bijzondere aandacht : de schitterende lilac breasted roller bird. Deze ijdeltuit wordt een roller genoemd omdat hij in de lucht rolt om zo zijn magnifieke kleuren te tonen.









"Wow ! Een secretarisvogel op zijn nest", roep ik.
Een familie wrattenzwijnen, met de staart rechtop als antenne, kiest het hazenpad en verdwijnt in het hoge gras.




De aandacht van Tyra wordt getrokken door enkele jeeps die héééél ver stilstaan.
"Ik weet naar wat ze kijken", zegt hij, "daar woont de cheetah met haar 2 weken oude welpen".
Even later zitten ook wij weer op de allereerste rij om mama cheetah en haar kroost te bewonderen. Wat een beauty ! Ze zit op een heuveltje en speurt zeer aandachtig de omgeving af. Tyra vertelt dat de hyena's haar grootste vijand zijn, deze zijn tuk op haar welpjes.




Vervolgens brengt Tyra ons ook nog naar een troep leeuwen die momenteel door National Geographic gevolgd wordt. Ik tel 6 welpen.
"Hoeveel zullen ervan overleven, Tyra ?"
"3 en als een concurrerende leeuw met hun moeders wil paren, geen enkele, want hij doodt dan eerst de vreemde welpen die niet van hem zijn".





's Middags picknicken we bij de Hippo Pool waar nijlpaarden luid proestend boven water komen. We zitten hier echter veilig, door de steile oever kunnen ze ons niet bereiken. Een baviaan wil wel een stukje meepikken van ons eten, maar Tyra waakt. Hij merkt een andere Masaikrijger op wat hem absoluut niet zint.
"Hier helemaal alleen komen", zegt hij, "is erg gevaarlijk. Vorig jaar werd een krijger op deze plaats aangevallen door een buffel, brak zijn kaak en verloor heel wat tanden". Hij spoort de jonge snaak dan ook aan om zo rap mogelijk te verdwijnen.

De rest van onze picknick brengen we later nog naar een Masaifamilie die heel dankbaar is, niets gaat verloren.





Uren genieten we nog van de Grote Trek van de gnoes die volop bezig is.
Meer dan een miljoen wildebeesten trekken elk jaar de Mararivier over vanuit Tanzania om zich tegoed te doen aan het malse gras van de Masai Mara. Rond deze tijd van het jaar steken ze als een stampende, snuivende lange trein de brede, wildstromende rivier terug over naar het Serengetipark. Met de zebra's op kop. Velen ervan vallen dan ten prooi aan krokodillen of worden meegsleurd door de stroom. In de hippopool ontdekten we trouwens enkele kadavers van dieren die het niet overleefden.



Terug in de lodge nemen we afscheid van Tyra. We bedanken hem honderduit en ik geef hem een dikke knuffel. Hij moet weeral hard lachen.
"Blanke vrouw toch, zo nemen wij hier geen afscheid. Let me show you."
En dan legt hij zijn hand op mijn hoofd. Een teken van respect. Erg ontroerend.



Het avondeten in de lodge is weeral een verrassing. We worden meegetroond naar een prachtige locatie.
Openluchtbuffet en soep uit kalabassen !
Eigenlijk wil ik hier nooit meer weg.



Op de blogspot van mijn man vind je een volledige diavoorstelling van onze avonturen in de Masai Mara, KLIK HIER