Maandag 18 oktober 2010
Vroeg vertrokken vanuit de Masai Mara richting Kisumu.
Enfin,....richting...gezien er nergens wegwijzers staan is het eerder kompasrijden.
We verlaten de Rift Valley en hobbelen de heuvels in. Aan de oversteek van de rivier zijn vrouwen kleren aan het wassen. Een stel kinderen jaagt een kudde geiten over de brug.
We stijgen steeds verder en stoppen een laatste keer om de overweldigende vlakte nog eens goed te bekijken.
Bernard's GSM rinkelt. Het is Tyra.
"Hebben jullie de weg gevonden ?" vraagt de attente krijger.
"Tyra, we zijn hopeloos verloren gereden", grapt Bernard, "we staan hier aan een boom met 2 luipaarden erin. Wat moeten we doen ?"
De weg is lamentabel, rotsen, rood stof, diepe kuilen, gleuven, plassen, koeien, geiten,... Zonder jeep mag je het hier écht wel vergeten. Eerst kunnen we er nog mee lachen.
"In België moet je in Walibi betalen voor zo'n attractie", grap ik. Uren later komt door het vele gebots een lichte hoofdpijn opzetten en ik ben niet de enige.
Maar met een Dafalgan op zak zijn we ferm op ons gemak !
We doorkruisen het gebied van de Kisii, volgens Bernard gekend om hun lekkere bananen. Theeplantages ogen fris groen na de dorre vlakte van de Masai Mara. Kinderen in schooluniform lopen langs de weg. Mensen hangen aan matatu's, de typisch Keniaanse kleine busjes. Steenkoolverkopers slijten hun waar langs de straat. In kleine bouwvallige barakken wordt van alles verhandeld. Enkele vrouwen zitten langs de weg met Singer naaimachines kleren te verstellen.De kleurrijke micro-economie van Kenia is werkelijk iets heel aparts.
Het is het korte regenseizoen. In de namiddag komen donkere wolken opzetten en even later gaan de hemelsluizen helemaal open en krijgen we een serieuze hageldouche !
Eventjes zien we geen steek meer en zelfs voor Bernard is dergelijke hagelbui ongewoon. Even snel als de vlaag kwam opzetten, is ze echter weer verdwenen.
Als we aankomen in het Kiboko Bay Resort is de hoofdpijn verdwenen. De lodges liggen aan het Victoriameer en ik krijg een instant David Hamilton gevoel. Het meer gaat rimpelloos over in een valavondlucht. Dit is het gebied van de Luo vissers, het volk waarvan Obama afstamt. Zijn grootmoeder woont hier nog ergens en sommige reisbureaus maken zelfs excursies naar haar dorp Nyangoma-Kogelo.
Het is onze trouwverjaardag en Bernard is dit niet vergeten. Hij vloog destijds speciaal over om ons trouwfeest mee te maken. 's Avonds trakteert hij met roze Lanson champagne. Mobutu liet die destijds overvliegen vanuit Frankrijk maar nu zijn wij de koning en koningin. Bernard heeft zelfs cadeautjes gekocht en de tafel werd extra voorzien van rozen ! We eten geroosterde nijlbaars in het restaurant aan de oevers van het meer en vallen daarna in een diepe slaap in onze tent met rieten dak waarin duiven nestelen.
Voor meer foto's, klik HIER
1 opmerking:
super super super
en daarmee bedoel ik geen nafte njai
Een reactie posten