VLAAMSE ZIEKTE

Stel je even voor.
Buiten is het volop aan het zomeren. Het is zondagnamiddag en je bent bij jouw grootouders op de koffie.
Buitenspelen is geen optie want 'de duiven moeten vallen' en kindergestoei schrikt de prijsbeesten af.
Binnen is het donker want er is koers op de tv.
De rolluiken zijn naar beneden, zwijgen is de boodschap.
En jouw naam is ElsBABBEL.

Ik kan niet zeggen dat ik het niet geprobeerd heb. Ik kon wel niet anders. Ik spitste mijn oren naar dat ene heroïsche verhaal dat me over de streep kon trekken maar bleef op mijn honger zitten. Ik snapte het systeem van knechten en meester niet.
Ik ? Ik zou gewoon rijden om te winnen.
De commentatoren, daar had ik het ook al niet op begrepen. Lallen noemde ik dat : over in het wiel zitten of over het wiel springen van een ander.
Ik vroeg mijn grootmoeder wat daar nu eigenlijk zo interessant aan was. "Ik kijk voor de buitenlandse natuur", zei ze dan. Mij best, maar ik zat hier wel in mijn geruit zomerkleedje op de bank terwijl de binnenlandse natuur volop in bloei stond.

Ik zal nooit begrijpen wat half Vlaanderen zo boeiend vindt aan wielersport. Nooit.
Vraag me niet wie vorig jaar de Tour won, ik zal het antwoord schuldig blijven. Ik ben daar absoluut niet beschaamd over, het interesseert mij geen reet.
Ik ken Eddy Merckx en weet dat Simpson doodgevallen is op de Mont Ventoux.
Boonen ken ik ook maar vraag mij niet wat hij al gewonnen heeft. Zijn Lore is geen onbegenadigd columnschrijfster, en dat interessert mij al meer.
En dan het obligate interview met de juist over de eindmeet geëjaculeerde winnaar. Om je dood te schamen. Het gros van de wielrenners kàn gewoon niet praten : als ze hun mond al openkrijgen, valt er meestal een vuilbak uit.
Oké, het laat mij niet onberoerd als ik hoor dat een Belg een podiumplaats veroverde maar voor mij kan dat net zo goed in de discipline escargotrace zijn. Een milde vorm van patriottisme heet dat dan.

"Oooooh, en nu gaat hij diep, zeer diep", riep de commentator. Ja, dat kon ik ook wel zien aan zijn grimas en de streep op zijn zwarte wielerbroekje maar uiteindelijk gaat het om trappen, véél trappen, hard trappen en graag fietsen.
Volgens mij kan je dat leren. Door te trainen, uren te trainen, doorgedreven te trainen tot je kuipen gevuld hebt vol zweet. En een streng regime.
De winnaar komt immers nog altijd over de streep door gewoon het best, het hardst, het volhardenst te hebben getrapt. Ja, toch ?
Dat kan je niet zeggen van een topvoetballer. Om een bal in de goal te krullen na een aantal schijnbewegingen die je ook Spaanse matodors wel eens ziet doen, moet je echt wel talent hebben. Daar wordt je mee geboren. Met twee linker voeten zal het immers nooit lukken.

Kermiskoersen zijn een pest. De hele wijk platleggen voor een 'tros' coureurs die af en toe eens voorbijzzzzzzzoeft. Dan zie je ook altijd van die would be's rondlopen : meestal oudere mannen die de hele dag hun koersfiets hebben opgepoetst en het parcours ermee afwandelen om er de dag erop gewoon weer mee naar de Aldi te rijden. Drie gilettemesje hebben eraan moeten geloven vooraleer het haar van hun benen was en het spannend wielerpakje dat ze dragen van bakkerij Soetecoucke zijn ze al lang ontgroeid. Belachelijk gewoon. Niks hero, opoe !
Fijn is natuurlijk het hele randgedoe : de vette braadworst en het pintenpakken met de makkers. Daar draait het gewoon om en dat kan Elsbabbel absoluut begrijpen, maar daar heb je geen koers voor nodig.
Al de rest daar trapt ze niet in, hoe hard de wielergoden ook trappen. Ze heeft het zondag nog met eigen ogen gezien.
In Oostduinkerke. Vrouwenkoers ! Nog het belachelijkst van allemaal. Om dood te vallen.
Meisjes, toch ! Alsof je Eddy Merckx in een roze tutu zou proppen.
Toen Elsbabbel rond 17 uur terug afzakte naar Roeselare waren ze de 'championeuse' juist aan het lauweren op het podium. Het enige wat Elsbabbel zag, was een enorme bos bloemen waarachter de winnares verscholen stond, 2 fotografen, 1 interviewer die de micro bijna in haar mond propte en 1 toeschouwer, wellicht het lief van de dappere dame. Op straat geen zeeluis te bespeuren...

Op 2 april passeert de Ronde van Vlaanderen op een steenworp van mijn deur.
Ik lig er wakker van : hoe zal ik in godsnaam aan mijn zondags aperitefje geraken als ze hier de hele buurt gaan afsluiten ? Met de koersfiets zeker ? Ik zal al een paar Gilletjes van mijn ventje jatten om het winterbos van mijn benen te scheren...