Het is alsof ik nog steeds een stout kind meezeul want dat was die blog wel een beetje : nooit uitvoeren wat ik vroeg ! Letters te vet, schikking verkeerd, enz...
Er zijn wel een een aantal stukjes die ik ervan wil behouden en bijgevolg af en toe naar deze blog zal transporteren. Kijk dus niet vreemd op als hier een oude koe opduikt !
Vandaag komt Herman aan de beurt, de man die mij van poëzie leerde houden.
15 Was ik.
En crazy in love op de teksten van Herman.
Zijn toen verschenen dichtbundels kon ik in Roeselare enkel op bestelling krijgen.
Maar ik was 15 en ongeduldig, dus nam ik de trein richting boekenbeurs Antwerpen. Ik wist dat hij daar die dag zou signeren.
En ja, daar zat hij, Herman De Coninck.
Netjes op de afspraak.
Er stond niemand te wachten en ik ben zeker 4 keer langs de tafel gepasseerd vooraleer ik aan hem persoonlijk de dichtbundels kocht waarvan ik al zo lang droomde.
Herman glimlachte naar mij. Bloedrood werd ik.
"Wil je dat ik er iets inschrijf ?", vroeg hij.
"Dat hoeft niet", zei ik, "ik wil ze vooral hebben" (en koesteren, dacht ik).
Ik heb enkele vrienden die poëzie pretentieus vinden maar ik heb het ze al lang vergeven. Zij kregen tijdens hun humaniorajaren gewoon de verkeerde gedichten in hun strot geduwd door één of andere vakidioot Germaanse filologie.
De poëzie van Herman De Coninck is echter zo fris, alsof je 's morgens met lichte voeten over een met ochtendauw bedekt vers afgereden grasperkje loopt.
Ik hou van de pointes, de onverwachte pirouettes, de plagerijtjes.
Zijn taal is ongekunsteld, speels en vaak verrassend direct.
Herman stierf in 1997 op straat in Lissabon in de armen van Anna Enquist, een Nederlandse schrijfster. Zij probeerde hem nog vergeefs te ranimeren maar de hartaanval was fataal, de levensnoodzakelijke bloedvaten bleven voorgoed verstopt met niet uitgesproken letters, woorden en verzen.
Nu ben ik 40.
En nog steeds verliefd. Op de teksten van Herman.
Hij was 53 toen hij stierf.
Ik ben hem aan het inhalen.
Hieronder enkele van zijn pareltjes.
ZEEMANSLIEDJE
kijk hoe melinda slaapt met d'r
borsten in d'r armen als twee blonde
kinderen. en even verderop
slaapt haar oudste met de zwarte
krullen. waarom zou melinda
kinderen willen, d'r lichaam
is een heel gezin.
ZONDER TITEL
wat heb je vandaag gekocht, vroeg ik.
een halsuitsnijding, zei je.
trek ze eens aan, vroeg ik,
en je trok alles uit : dat is ze
helemaal, zei je, maar met de jurk
erbij komt ze tot hier
en toen wees je midden op mijn handen.
ZONDER TITEL
midden in de vlakte van juli
kwam ik je tegen. ik woon hier, zei je.
ik keek naar de bloemen. ja, dat zie ik,
zei ik, en waar leerde je de kunst
om niet lang te duren ? ook hier, zei je.
je was lenig; en je woorden waren zo
doorschijnend, ik kon je er helemaal
door zien.
en daar lag ik al in het gras
en wat hield ik in mijn hand ?
een oortje, waarin ik het lange woord
'lieveling' uitgoot, zonder morsen.
ONS
'Ik kom nog even bij jou liggen'.
'Bij ons', zeg je.
Want sinds je zwangerschap ben je ook op je eentje
al een beetje onder elkaar.
En dit is minder klaarkomen
dan thuiskomen : je ben een gezin
en ik mag er even in.
En wie van jullie gaat er door mijn haar
en wie geeft me een beet hier en een beet daar
en lange tijd nadien nog een heel klein beetje maar ?
WRAAK
Ik sta geregistreed. Geboorte, plaats, tijd.
Ik sta voor zowat één kilo papier :
geboorteakte, militie, verhuizen van daar naar hier,
politieke sympathieën, vakbondsaangehorigeid.
Daarom ben ik op zoek naar een plek op de grens van drie naties.
Daar wil ik dan sterven.
Want ik wil met mijn dood op z'n minst het plezier bederven
van een stuk of twintig administraties.
Uit : Zolang er Sneeuw ligt - De Lenige Liefde - Met een klank van hobo
Currently listening to: Meet me in the morning when you wake up
Currently feeling: awake
Posted by elzebabbel at 09:28 op 4 november 2005
6 opmerkingen:
ha nee ? ha nee ?
watch me ! watch me !
Els,
Je valt in herhaling !
Er zijn ook mannen die verliefd zijn op Herman z'n teksten. Ook ik geniet mateloos van de ongekunsteldheid waarmee Herman de eenvoudigste woorden op een doodnormale manier achter mekaar zette en daarmee de mooiste beelden en gedachten wist te verdichten.
Het verzameld werk van Herman vind ik een standaardwerk in onze "vaderlandsche poëzie" en zou dus ook op elke boekenplank moeten terug te vinden zijn.
En mensen die niet van poëzie houden, die kwamen idd vast met de verkeerde poëzie in contact, gebracht door de verkeerde persoon.
Poetry is passion.
En de halsuitsnijding, die krijgt me elke keer weer plat.
Els, volgens sommigen ben ik een rare snuiter omdat ik gedichten wil lezen voor m'n liefste. Blijkbaar vinden teveel mensen voorlezen "not done", maar is dit nu niet zo intiem om je vriendin voor te lezen terwijl ze languit op de bank ligt met d'r hoofd in je schoot en d'r ogen dicht, luisterend...
Soit, i'm probably getting carried away
Er staat hier ook een dichtbundel op mijn nachtkastje naast die van Pablo Neruda.Ik blader daar ook af toe in.
@ Duvelman: Ik lees gedichten ook graag luidop. 't alsof je het ritme van de woorden beter kan aanvoelen.
@ Pierre Du Coin: Voorlezen is altijd meesterlijk. Proza, poëzie, zelfs de krant leent zich tot voorlezen. Stem en stemming en je komt een heel end. Love it.
Nog een kwartier na het onweer
laten dennen druppels los.
Zelfs in regen-dat-het-giet
zijn er altijd met een stiller,
mooier, later, zilverder verdriet.
(Ach, de troost van een vergelijking,
het helpt bijna. Zodra ik nog maar 'zoals' hoor, wordt alles minder alleen.
Zoals van mijn sigaret de rook langzaam verdwijnt, zo ook.)
(Da's ééntje waar ik veel van hou,
grtjs, Lou.)
Een reactie posten