KNUFFELZOEKER

Ik ben een knuffelmadam. Holyhuggiehug.
Als ik ergens kom, geef ik de bekenden altijd een knuffel of kus en soms word ik dan bekeken alsof ik een SOA heb.

Ik begrijp niet waarom sommige mannen zo vernederend kunnen doen rond knuffelen. Een vrouw die knuffelt, wordt gauw gecatalogeerd als emotioneel terwijl een vrouw zuinig om moet gaan met haar knuffels (niet te veel, niet te lang, niet te weinig, niet te los), kunnen mannen gewoon hun gang gaan. Zij hoeven er zich nooit om te schamen.

Kijk maar eens naar de sportwereld : voetbal, rugby,… Als er een goal gescoord wordt, verandert deze stoere mannenwereld plots in een wereld van armen, benen, knuffels en lippen. Mannen die knuffelen zijn dus gewoon enthousiast.
Zelfs als een man op de paal heeft geschoten, krijgt hij een schouderklopje.
Als vrouwen elkaar eens troosten, staan mannen er nogal ongemakkelijk bij, vragen ze zich af wat we eigenlijk bij elkaar te zoeken hebben en bestempelen ze ons als giechelende meiden.

Ik verdenk er de moeders van hun zonen ooit in die richting te hebben geduwd.
Ben je gevallen ? Grote jongens huilen niet.
Poes dood ? Gedraag je als een man.
Big boys don't cry.

Vandaar dit knuffelpleidooi.
Nu het nog kan.
Je hoeft er - zoals in Nederland - nu ook weer niet meteen een koe voor vast te pakken, but it's real good feeling !

(oud postje dd 21.11.2005)