SCHOTLAND. DAG 3.

De nacht was verkwikkend in Froach Lodge.
Rebecca begroet ons 's morgens met een uitgebreid Schots ontbijt : gebakken eieren, repen spek, worst, gebakken tomaten en champignons. Ik heb wat last van een protesterende maag en leg de worstjes en het spek wijselijk op het bord van mijn wederhelft, die vervolgens alles smakelijk naar binnen werkt.

Aan wie kan je beter raad vragen dan aan de Schotten zelf als je hun land wilt bezoeken ? Andrew geeft ons dan ook een heleboel tips wanneer hij hoort dat we vandaag tot het uiterste noorden reizen.
Loch Ness ? It's ugly. You should visit Glen Affric !
Ik was toch al niet van plan Nessie op te zoeken, die heeft al jaren het puntje van zijn staart niet meer laten zien.
Via Inverness passeren we nog het befaamde 36 kilometer lange en tot 230 meter diepe Loch Ness dat inderdaad geen beauty is, doch wel indrukwekkend, maar dat we verder links laten liggen.


LOCH NESS






In Cromarty, een klein centrum waar de vissershuisjes dicht tegen elkaar gedrumd staan, liggen twee grote olieplatformen in de baai. Met wat geluk kan je hier ook dolfijnen en orka's zien. Maar niet vandaag.

De vallei Glen Affric ontleent haar charme aan haar lieflijke aanblik, de gevarieerdheid van het landschap en haar vele groentinten. Een waar ecologisch paradijs en het nirvana van wandelaars en natuurliefhebbers.
We trekken dan ook meteen onze wandelschoenen aan om eens stevig te trotten.

GLEN
AFFRIC


Uren later tuffen we verder op de A836, een kronkelig, heerlijk onvoorspelbaar pad dat haast smaller is dan de breedte van de auto. Zorg dat de benzinetank gevuld is want de komende uren vertoef je in een desolate rotsige woestijn, afwisseldend met heide, ven en honderden lochs die bezaaid liggen als reuzendruppels in een grillig maanlandschap. De enige levende zielen die we hier tegenkomen zijn schapen.
Ze zitten werkelijk OVERAL.

Uiteindelijk arriveren we tegen valavond via Tongue in Durness.
Men beweert dat Schotland maar twee seizoenen heeft : dat van de regenjas en dat van de paraplu. Tot nu toe hebben wij prachtig weer gehad, blauwe lucht met grijze of witte wolken, geen druppel water. In Durness waait het echter zo hard dat ik de deur van de auto haast niet open krijg, maar wat wil je : we zitten hier werkelijk op het meest noorderlijke punt van het eiland en staren over de onmetelijke Atlantische Oceaan.
Het strand van Durness is adembenemend (met dit aantal Beaufort zelfs letterlijk), op een enorme rotsblok staat geschreven : award winning beach.

Een B&B hebben we al snel gevonden. Opnieuw allerhartelijkste ontvangst door een 'mum with five kids'. Kraaknet opgemaakte bedden, eigen badkamer,een supergrote living voor ons alleen met zicht op de wilde oceaan. Een vriendelijk koppel Australiërs logeert er ook. Ze zijn voor 8 weken op tocht door Europa en malen dagelijks zoveel kilometers af, dat ik er duizelig van wordt.
Ze bezoeken dan ook een achttal landen. Als we vragen : "What do you do for a living ?", krijgen we het schalkse antwoord : "As less as possible !" Van levensgenieters gesproken....

THE AWARD WINNING BEACH VAN DURNESS